اگر قرار باشد عصاره انگیزه های یک دانشجوی خیلی معمولی با درجه متوسطی از بلندپروازی را در کلمات محدود کنیم، تهش می ماند؛ یک، "ازدواج". دو، "فارغ التحصیلی"!
که اولی را به طور متوسط تا دو سال اول هر روز برایش چند قدمی بر میداری و از جان مایه می گذاری. انگار که این چهار سال را ددلاین داده اند که زندگی ات را خودت بسازی و بعد از آن یکهو وقتی انتظارش را نداری که وقتت سر آمده باشد با فونت ۴۸ روی پیشانی ات مهر می شود " time's up " و می گیرند می برند زنجیرت می کنند که فرصتت تمام است و ما بقی عمرت را ما می گویم چه بشود چطور بشود. دومی اما مثل ویروسی می ماند که از نیمه انتهایی دوران دانشجویی کم کم کل ذهنت را فرا می گیرد. از فکر کردن به ژستت آن هنگام که سند منگوله دار فارغ التحصیلی ات را به آسمان پرتاب میکنی شروع می شود تا "فلان دختر عمویم را هم کاش قاچاقی دعوت کنم بیاید لای حضار".
من هم از همین قماش دانشجوهای خیلی معمولی دو کلمه ای بودم. که نه املای کلمه اولم درست از آب درامد نه کلمه دوم. اولی را که از دست دادم همه توانم را گذاشتم روی دومی. 400 500 روز مانده به فارغ التحصیلی می نشستم توی سرویس دانشگاه؛ سر خط برنامه ها را توی ذهنم ردیف می کردم ، که فلانی بیاید فلان جای سن گیتار بزند، نور از فلان جا بیفتد فرق سرش، بعد هم ما شروع کنیم به هم خوانی. در پس سرش پروژکتور ویدئو کلیپ نیم ساعته مان را پخش کند. حضار ناله کنند ، ما مویه. بعد هم آبمیوه های سیب موزمان را برداریم برویم پی زندگی و از فردایش مغروق در فراغت شویم و آن هایی ام که بنا را گذاشته اند بر ادامه تحصیل از کنار همان استخر آرام بروند پی مابقی تحصیلشان.
اما بعد کرونا آمد و هم استخر ها را تعطیل کردند هم سال های جشن را.
یک سفر مشهد هم که اشانتیون دوران تبعیدی تحصیلمان بود را هم ازمان گرفت. یک عقده ای بازی ای دراورد بی پدر که دلمان آتش گرفت. و حتی برای ما قشر مظلوم متواری از تحصیل تا معده و روده را هم سوزاند. آن ها را نشاندند خانه استاد را هم نشاندند جلویشان ولی ما را از استخر انداختند بیرون ، درش را هم تا اطلاع ثانوی تخته کردند. حالا آن ها واقعا در ادامه تحصیلشان هستند؛ انگار که 4 سال کارشناسی را کرده باشند 6 سال و ما 2 سال آخر را دانشجوی انصرافی شده ایم. تازه میفهمم که واقعا ددلاینمان تمام شده بود و ما بقی عمرمان را دو دستی دادند اصغر فرهادی بنویسد. یک دوران دانشجویی با پایان باز.
اژدها سوار
از سفر برگشته
نظرات (۲)
هدی
- پنجشنبه ۱۵ آبان ۹۹
- ۱۱:۰۶
عزیزدلممم😍،،،حرف دل منو ،،، ولی خوشگل نوشتی
رشتمو دوس نداشتم ولی کلی ذوق داشتم برا جشن فارغ التحصیلی همسرمو تو کت شلوارش تصور میکردم ک میاد گل بهم میده 😅😅😁😂😂 لحظه پرت کردن کلاه رو تصور میکردم😅 و کلی عکس یادگاری😔....نشد ولی حداقل دلم خوشه ک تموم شد رشته ای ک دوس نداشتم و الان راااااحت میرم سراغ علاقه هام
پایان خوش تر از آغاز 😍
مدریک ▪
- يكشنبه ۶ مهر ۹۹
- ۲۰:۴۶
علم رسمی سر به سر قیل است و قال
نه از آن کیفیتی حاصل نه حال
پ.ن:عنوان نوشته تون هوشمندانه بود:دی
سپاس :))
ما از آن هاییم که پشتمان به رفاقتمان گرم است؛
از آن ها که زمین و زمان هم سرمان آوار شود ، همه را با بهارنارنج خوردن با رفیق فراموش می کنیم؛
از آن ها که می رویم پیاده روی تا صبحانه بخوریم ؛
و وقتی می رویم کافه، بی درنگ تنها دست مبلمان راحتی اش را به نام میزنیم.
از آن ها که زمین و زمان هم سرمان آوار شود ، همه را با بهارنارنج خوردن با رفیق فراموش می کنیم؛
از آن ها که می رویم پیاده روی تا صبحانه بخوریم ؛
و وقتی می رویم کافه، بی درنگ تنها دست مبلمان راحتی اش را به نام میزنیم.
آخرین مطالب